‘Waarom loop ik toch tegen al deze problemen aan? Waarom kosten de kleine dingen voor mij zoveel moeite? Waarom voel ik me altijd zo geblokkeerd in sociale situaties? Waarom kan ik me niet uiten zoals ik ben? Het lijkt soms wel of ik maar een klein deel van mezelf ben.
Er mist iets.  Er zit een veel grotere completere versie van mij in me,  hij komt er alleen niet uit. Het lijkt wel of ik maar op 20 procent leef. 

Waarom ervaar ik periodes van depressie zonder dat er daar een aanleiding voor is? Waarom kom ik altijd zo slecht uit mijn woorden?

Waarom voel ik me altijd zo ongemakkelijk als ik onder de mensen ben? Ik weet inmiddels dat dit voor een groot deel komt omdat ik zo gevoelig ben. Ik voel alles aan van iedereen en dat kost energie.

Na een lange zoektocht waarin ik veel verschillende therapieën heb geprobeerd, kwam ik Tessa van Praktijk Innergids tegen en ging ik (familie) opstellingen doen. Dat gaf me gelijk veel inzichten. Na elke opstelling leerde ik meer over mezelf werd ik bewuster en ik voelde me een klein beetje meer compleet. Uiteindelijk kwam ik er achter dat ik een Alleengeboren tweeling ben. En ga ik steeds meer inzien hoe dit mij gevormd heeft en hoe dit samenhangt met de problemen waar ik tegen aanloop.

Tessa nodigde me uit om mee te doen aan het bewustzijnsweekend voor Alleengeboren tweelingen. Dat was een bijzondere ervaring waar ik weer veel van heb geleerd. Het was erg fijn om mijn ervaringen te delen met lotgenoten. Ik ben blijkbaar dus niet de enige die zich zo voelt. Het meest bijzondere vond ik de oefening waarin ik als kind tegen mijn ouders moest zeggen dat ik niet alleen in de buik zat. Op deze manier geef je het innerlijke kind een stem. Ik voelde gelijk dat hier een grote emotionele lading achter zat. En in de weken na het weekend kwamen er meer herinneringen en emoties boven. Ik merk sinds het weekend dat de band met mijn innerlijke kind sterker word en dat ik weer een beetje meer compleet ben geworden’.
WR 

Was het maar eerder geweest, nu heb ik meer dan een halve eeuw rondgelopen met het gevoel “iets” te missen maar wat  mis ik dan?
Ik kon het niet onder woorden brengen. Voelde me nergens thuis, altijd op zoek naar dat “iets” maar nergens kunnen vinden, bang zijn om me te verbinden met personen want ja, voordat je het weet wordt je afgewezen.... en voor mij is niets pijnlijkers dan afgewezen worden op wie ik was: een persoon op zoek naar dat ondefinieerbare “iets”. Ik schrijf “was” want inmiddels is het allemaal anders geworden......

Tot het moment dat ik bij Innergids eens informeerde of een familie opstelling iets voor mij kon doen, ik was op zoek naar “ iets”.
Dat “iets” kwam naar voren: ik ben de helft van een tweeling!! Mijn lichaam reageerde direct en mijn ziel zei: dat klopt, DAT is het “ iets” dat je mist...mijn tweelingzusje dat nooit geboren is en waar nooit over gesproken werd. Ik heb een zusje waarvan ik onbewust wist dat wij samen in de baarmoeder hadden gezeten, ik heb haar zien sterven en omdat dat teveel was om te verwerken heb ik dat weggestopt.
Verdriet om haar, mijn innig geliefde tweelingzus, die onbeschrijfelijke band die we hebben en dat “ iets” waar ik naar op zoek was in mijn leven. De gevolgen zou ik meer dan een halve eeuw met me mee dragen, onbewust maar onmiskenbaar aanwezig in mijn leven. 
Zoveel stukken vielen er op de plaats: mijn zoektocht naar dat “ iets”, niet durven verbinden, hoog sensitief zijn,  nergens thuis voelen, het  zijn zomaar een paar voorbeelden ... het bracht mij rust en ook veel verdriet. Vreugde en verdriet waren er beiden, een achtbaan van emoties vergezeld van innige blijdschap: ik heb een tweelingzus!!

De zoektocht zette zich verder voort: er zijn zoveel mensen, bewust of onbewust, de helft van een twee- of meerling. Gelukkig was daar het Alleengeboren weekend, iets waar ik lang naar uitgekeken heb, want hoe zou dat zijn, welke mensen zouden dat zijn, hoe ervaren zij het om de helft van een tweeling te zijn? Waar ik in het begin nog gespannen en afwachtend was werd een heel mooi weekend, vol herkenning en gevoelens. Iedereen had met dezelfde problemen geworsteld en het was mooi om daar met elkaar over te kunnen spreken en van gedachten te wisselen. Opdrachten en uitdagingen gaven genoeg onderwerpen om met elkaar in gesprek te blijven. Onmiskenbaar is in dat weekend heel veel moois ontstaan, een onderlinge verbondenheid, ook met degene die wij zo missen: onze tweelinghelft.  Waardevolle vriendschappen zijn hierdoor ontstaan, we hebben aan een half woord of gebaar genoeg, niet uit te leggen wat een goed gevoel dat geeft. Geen veroordeling van: je bent anders... nee, acceptatie van wie je bent, we zijn lotgenoten, we hebben het allemaal meegemaakt en herkennen het bij elkaar.
Dat weekend  en de terugkomdag heeft mij heel veel moois gebracht. Dank aan Tessa en de jongens voor de liefdevolle opvang en begeleiding, voor mij van onschatbare waarde’.

MEREL

Ken je dat gevoel?

Misschien weet je wat ik bedoel?

Iemand zegt: jij bent anders.

Jij probeert en veranderd. 

Toch blijft er iets knagen. 

Maar je stelt geen vragen. 

 

Wie ben ik en waar hoor ik bij. 

Het antwoord zegt: wij.

Het dringt niet echt tot mij door. 

Wetend ik ben anders, hoor. 

 

Een energetische yoga betracht het wij. 

Ik was niet alleen en ik heb er een broertje bij. 

Met deze boodschap was ik blijven verrast. 

Altijd al geweten dat het past. 

 

Ken je dat gevoel?

Misschien weet je wat ik bedoel?

Je voelt je niet thuis in je ouderlijk huis. 

Er is iets en misschien voelt het niet pluis. 

 

Na deze energetische yoga werd alles anders. 

Ik verander. 

Er vielen puzzelstukjes op zijn plaats. 

Zo werd het balletje terug gekaatst. 

 

Een bewustwordingsweekend werd gegeven. 

Samen met andere lotgenoten en dat was even beven. 

Praten en beleven met anderen maakt zo fijn. 

Dankbaar, liefdevol, steun en samen zijn. 

 

Wat een hechte groep en dat is ontzettend fijn. 

Dat je samen met lotgenoten mag zijn. 

DIANA

Alleengeboren tweelinghelft
Het was mijn eerste zwangerschap. We waren dolblij en ergens vond ik het ook erg spannend. Op de toilet hadden we een kalender hangen met een korte uitleg van elke week. Zo konden we zien hoe ons kleintje elke week groeide en er ongeveer uit zou zien.

Na 3 ½ maand zat ik weer op de toilet naar het schema te kijken, net voordat ik wilde doorspoelen keek ik in de toilet en zag een propje liggen met wat bloed eraan. Vond het wel vreemd maar bestede er verder geen aandacht aan. Bij de verloskundige melde ik toch wat ik had gezien en zij zeiden dat het wel een innestelingsbloeiding zou zijn geweest. Ik nam het maar aan en toch was er iets verandert. Ik voelde me ook anders maar hoe en wat kon ik niet zeggen. De rest van de zwangerschap verliep voor mij zwaar. Ik moest wegens enorme bekken/bandenpijn plat liggen. Het kindje in mijn buik was druk en schopte veel. Zelfs soms zo hard dat ik bijna gekneusde ribben ervan kreeg. Telkens als ik op het toilet zat las ik de weken maar stopt altijd met lezen bij 36 weken. Ik had het zelfs tegen mijn man en verloskundige gezegd dat ik het gevoel had met 36 weken te bevallen.

Het was week 35 en ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik lag op bed en om 1 uur ’s middags zette ons kleintje de voetjes tegen me ribben aan en met een enorme schop daalde ze in 1 x keer in. De weeën kwamen op gang en met precies 36 weken is onze dochter geboren.
Te vroeg! Klein maar wat was ze mooi!

Ze groeide op en we kregen nog meer kinderen. Ergens was er altijd dat onverklaarbare gevoel. Een soort leegte. Dit zag ik ook bij onze dochter. Ze speelde veel alleen en in een eigen wereldje. Ze had ook een eigen taaltje tijdens het spelen. Ze ging ook nergens zelf op af. Regelmatig schoof ze haar jongere zusje naar voren, die mocht dan het woord doen. Ook was het opvallend dat ze een enorme sterke band had met onze kater Tommy, Tommy vond alles best en liet zich graag overal mee naar toe zeulen. 
Op een dag kwam mijn man van een lezing thuis, het was voordat ik wist dat ik in verwachting was van ons 4e kindje. Mijn man had gesproken met een medium. Zo plompt verloren vertelde dit medium aan mijn man dat ik een miskraam had gehad vroeg in de zwangerschap van ons eerste kind. Toen mijn man mij dit vertelde was het alsof de bom insloeg. Alles in mij kwam los en ik zag die prop weer in de wc liggen.
Toen realiseerde ik me dat ik een kindje had verloren.

​Op een dag lag ik nog lekker in bed, ik hoorde de vroege vogels fluiten toen ik opeens mijn dekbed voelde verschuiven en ik voelde een klein kind tegen mij aan nestelen. Ik dacht dat het mijn jongste dochtertje was. Ik zei zachtjes ‘dag schat’, ik deed mijn ogen open en zag niemand liggen. Ik deed mijn ogen weer dicht en ik voelde dat mijn zoon tegen mij aanlag. Hallo mama, hoorde ik en zag een klein manneke met blauwe ogen en blonde krulletjes. Sprekend lijkend op onze oudste dochter en ik voelde me ziels gelukkig. Ik wist dat dit Maurice was, onze tweelingzoon. Dit was het moment om het onze dochter te vertellen dat ze nog een broer had. Toen onze dochter dit hoorde moest ze zo vreselijk huilen en riep ze, zie je wel. Ik wist het, ik wist het!
Daarna hebben we Maurice een plek gegeven in ons gezin. Hij hoort er gewoon bij. Ook heeft onze dochter een familieopstelling gedaan.
Hierin kwam duidelijk naar voren hoe erg ze hem mist en hoe sterk ze zich voelt als hij bij haar in de buurt is. En toch, ze moet het alleen doen.

Het gemis is er niet minder om maar wel de bevestiging dat samen leven in de baarmoeder je altijd, al is het onbewust, je voor altijd bij blijft!

MAMA